Het is dan extra verdrietig dat de organisatie van schuldhulpverlening in onze gemeente zo zwak is georganiseerd. Dat werd in scherpe bewoordingen aangegeven in het Rekenkamerrapport ‘Belofte maakt schuld’ dat in december in de commissie Samenleving werd besproken. Terwijl de hulpverleners – grotendeels goed getrainde vrijwilligers – van Humanitas en SchuldHulpMaatje vaak successen zien, vonden onderzoekers voor hun rapport talloze tekortkomingen bij de gemeentelijke coördinatie. Slechts weinigen met schulden worden bereikt; er gaapt een gat tussen goed ontworpen beleid en matige uitvoering bij de gemeente; er is onvoldoende zicht bij college en raad op geboekte resultaten – en dat terwijl het aantal huishoudens met problematische schulden zelfs in onze relatief welvarende gemeente fors is. 

Voor de ChristenUnie was dit reden om stevig door te vragen. Daarnaast hebben we de toezegging gekregen dat het nieuwe beleidsplan in samenwerking met de hulpverleners wordt opgesteld. Beleid ontwerpen zonder zicht op de uitvoering lost de vastgestelde slechte aanpak niet op. 

Schuldhulpverlening vindt de ChristenUnie om meerdere redenen belangrijk. Medemensen die in problemen zijn geraakt – door eigen toedoen of door externe factoren – verdienen onze hulp; dat komt voort uit christelijke naastenliefde. Daarnaast is te vrezen dat het aantal probleemsituaties groeit door de coronacrisis. Bij de bespreking van het nieuw beleidsplan in januari zullen we daarom goed op genoemde punten letten.