Je hoefde maar één ding goed te doen
Je hoefde maar één ding goed te doen
Je kent het wel: organisaties die verzuimen om datgene goed te doen wat de kern van hun bedrijfsvoering is. Velen van ons maken mee dat er iets mis gaat bij het afsluiten van een nieuw energiecontract of dat je pakketje van een webshop niet aankomt doordat er een typfout in het etiket zit, terwijl jij het goed had opgegeven. Het zijn voorbeelden van fouten die gemaakt worden in organisaties die je doen denken: je hoefde maar één ding goed te doen…
Deze column verscheen in aangepaste vorm op LinkedIn.
Je kent het wel: organisaties die verzuimen om datgene goed te doen wat de kern van hun bedrijfsvoering is. Velen van ons maken mee dat er iets mis gaat bij het afsluiten van een nieuw energiecontract of dat je pakketje van een webshop niet aankomt doordat er een typfout in het etiket zit, terwijl jij het goed had opgegeven. Het zijn voorbeelden van fouten die gemaakt worden in organisaties die je doen denken: je hoefde maar één ding goed te doen…
In dit artikel beschrijf ik hoe ik ditzelfde nu meemaak bij het aan het werk krijgen van een bijstandsgerechtigde: eind vorig jaar hadden wij bij mijn bedrijf De Aquanoom een vacature. Ik ben relatief nieuw in het bedrijf en kom met een heel eigen netwerk binnen. Mijn directeur moedigde mij dus aan om vooral ook mensen in mijn eigen netwerk te benaderen. Meteen popte een idee op in mijn hoofd en ik besloot meteen een disclaimer te geven: als ik goede mensen ken in mijn netwerk die op dit moment beschikbaar zijn, dan zijn het meestal wel mensen waar iets aan kleeft. Mijn directeur wilde graag horen waar ik aan dacht, dus ik ging wat navraag doen.
Ik dacht aan een vriend en oud-collega die met psychische klachten al een tijd niet meer deelneemt aan het arbeidsproces. In ‘onze’ tijd was hij een geweldenaar, op zijn diepste punt was hij geen schim daarvan. Op dat moment had hij gelukkig wel een netwerk van vrienden om hem heen die zich over hem ontfermde en hem hielp richting hulpverlening en instanties. Hij gaat de goede kant op, mag weer rustig aan nadenken over een stap op de arbeidsmarkt en is vooral op zoek naar een kans.
Natuurlijk ken ik de gevaren van ‘zaken doen met je vrienden’, maar omdat we ook al een geschiedenis hebben als collega’s durfde ik het wel aan. En wat bleek: hij was enthousiast. En vooral: ook mijn directeur was enthousiast! Na een kennismakingsgesprek wilden we een re-integratietraject gaan inzetten. Alle lichten op groen dus, halverwege december…
Op het moment van schrijven is het 12 maart. Wat hebben we nu: een bijstandsgerechtigde die een baan heeft gevonden, een werkgever die een bijstandsgerechtigde wil laten re-integreren binnen haar bedrijf, maar ze krijgen het niet rond met het de betreffende gemeente. Beiden zoeken contact, de één via zijn consulent van de gemeente, de ander via het werkgeversportaal van de gemeente. Terugbelverzoeken, doorverwijzen naar een accountmanager die het druk heeft, wachten, wachten en zo ben je zomaar 3 maanden verder.
Ik zet heel even mijn politieke pet op: ik wil heel graag dat wij als samenleving mensen helpen die hulp nodig hebben en ik gun dus iedereen die leeft van een uitkering die ook van harte, maar als ik dit waarneem als politicus dan zie ik verkwisting van overheidsgeld: ik zie een vriend die uitkeringstrekker is terwijl hij kan en wil werken. Was het maar zo dat hij de enige was!
Misschien denk je: Oké Arjen, mooi verhaal, maar een arbeidsovereenkomst is toch gewoon een overeenkomst tussen 2 (rechts)personen, dus wat heeft het UWV hier eigenlijk mee van doen? Waarom bied je de kandidaat niet gewoon een arbeidsovereenkomst aan? Daar zijn 2 redenen voor:
1. Voor de kandidaat geldt dat hij uit een uitkeringssituatie komt en langzaam maar zeker meer uren gaat maken. Geld verdienen heeft invloed op de hoogte van je uitkering. Dat komt nauw, want we weten helaas dat als je dat niet goed doet je een hardvochtige overheid tegen kunt komen die je genadeloos neerzet als fraudeur. Juist iemand die uit een kwetsbare situatie komt gun je niet dat hij dit gaat meemaken, dan wil je alles in kannen en kruiken hebben voordat je de volgende stap zet.
2. Voor mij als werkgever geldt dat ik ook e.e.a. wil afstemmen met het UWV. Als ik een contract met iemand aanga die net uit een situatie van ziekte komt dan loop ik risico. Want stel dat hetzelfde weer optreedt, dan mag ik als werkgever tot 2 jaar loon doorbetalen. Dit risico kan het UWV voor je wegnemen in een re-integratiecontract. Daarin nemen zij bovendien de loonkosten deels voor hun rekening. Op die manier maakt het UWV het in dienst nemen van iemand die uit een moeilijke situatie komt aantrekkelijk voor een werkgever.
Ik snap dat het samenspel tussen verschillende lagen van overheidsorganisaties complex is en dat het niet helpt dat verschillende overheidslagen die anders georganiseerd zijn samen moeten werken om dit tot een goed einde te brengen. Maar in essentie komt het hier op neer: je hoefde maar één ding goed te doen. Werkgever en werknemer zijn eruit en worden in de startblokken tegengehouden door een stroperige overheid. Dat frustreert en vind ik moeilijk uit te leggen.
In mijn artikel op LinkedIn eindigde ik hier met een oproep om dit tot een goed einde te brengen. Het goede nieuws is dat ik op de dag dat ik dit herschrijf (24 maart) net een overeenkomst voor een proefplaatsing per 1 april in de mailbox gekregen heb. Of het nu het schrijven van dit artikel is geweest of niet, een en ander is wel in een stroomversnelling geraakt na publicatie.
Arjen Hofman
