Het plan dat in de Commissie Samenleving van 8 mei jl. besproken werd, is nog geen voorstel tot besluit, maar een richtinggevend overzicht van mogelijke locaties. En wij zien daarin een realistische, zorgvuldige en menselijke aanpak, waarop wij ons standpunt hebben gegeven.

Zorgen over omvang, snelheid en draagvlak zijn begrijpelijk. Tegelijk biedt het voorgestelde spoor juist duidelijkheid, structuur en ruimte voor participatie. Leefbaar3B blijft steken in het uiten van zorgen. De VVD erkent wél de verplichting tot huisvesting van statushouders, maar kijkt weg van de eveneens wettelijk verplichte opvang van asielzoekers. Het CDA wijst verrassend naar Bleizo, terwijl het CDA juist steeds tegen woningbouw op die locatie is. Wat ons betreft is Bleizo op dit moment geen reëel alternatief. De grond is deels in bezit van Zoetermeer en vergt langdurig overleg. Bovendien ligt Bleizo geïsoleerd, zonder sociale infrastructuur. Dat helpt integratie niet, dat belemmert het. En dat is precies wat we willen voorkomen. Daarom kiezen wij principieel voor opvang binnen de kernen — in wijken waar ontmoeting en meedoen mogelijk zijn. Niet uit naïviteit, maar vanuit de overtuiging dat het werkt. Kijk naar de huidige opvang in Tobias-2: daar komen opvang, integratie en lokale betrokkenheid samen. Dankzij vrijwilligers, taalcoaches en buren die meedoen. Dat willen we vasthouden — ook als Tobias-2 sluit.

De vier locaties die het college nu noemt, zijn niet perfect, maar wél uitvoerbaar. Toch bleven de meeste fracties steken in vooraf ingenomen standpunten zonder te zoeken naar oplossingen. En dat terwijl het college een uitgebreide inventarisatie van mogelijke locaties had uitgevoerd – op verzoek van de raad. Daarmee is er een patstelling ontstaan: fracties zeggen “we moeten iets doen”, maar als het gaat om de concrete invulling blijven ze bij het noemen van allerlei mogelijke bezwaren en nadelen. Laf.

Een zorg die we horen, gaat over de beperkte woningvoorraad, alsof die geheel naar statushouders gaat. In 2024 ging 10% van de woningen van 3B Wonen naar statushouders. De overige 90% blijft beschikbaar voor andere woningzoekenden. Het plan dat voorziet in kleine en bescheiden woningen voor statushouders ontlast de woningmarkt juist, en voorkomt ingrijpen door de provincie. Zo’n ingrijpen dreigt nu nog steeds, waarmee we de grip zouden kwijtraken.

Naast de zorgen, soms luidruchtig geüit, horen we trouwens ook andere stemmen: inwoners die zeggen “dit is goed, dit is nodig, we doen dit samen.” Diezelfde houding horen we ook in het onderwijsveld. In de kern gaat dit niet primair over stenen, aantallen of procedures. Het raakt aan wie we willen zijn als samenleving. Kiezen we voor integratie of voor isolatie? Voor ontmoeting of voor muren? De ChristenUnie kiest voor gerechtigheid die niet ophoudt bij de grenzen van gemak. Dit proces vraagt moed, maar biedt perspectief. Wij dragen daar graag inhoudelijk aan bij.